Roos Hanemaaijer- Geen weg meer terug

Recensie

Titel: Geen weg meer terug
Auteur: Roos Hanemaaijer
Uitgeverij: Droomvallei Uitgeverij
Genre: Roman/ Literaire fictie
Uitgave: April 2020

Beste lezers,

Waargebeurde verhalen lees ik niet vaak. Ze zijn veelal indrukwekkend zo niet ontroerend. Soms zelfs pijnlijk om te lezen. Niet dat ik daarvan wegloop, dat weer niet. "Geen weg meer terug" is gedeeltelijk gebaseerd op waargebeurde feiten. 
Kijk mee.

De auteur

Auteur Roos Hanemaaijer is moeder van twee dochters, getrouwd en woont in een klein dorp. Ze hoopt met het verhaal van Anna dat andere moeders erkenning en herkenning voelen in hun strijd tegen onrealistische eisen van hun omgeving.

De zee werkte altijd heel kalmerend voor Anna. Het ritme van het water dat naar je toe stroomde en zich weer terugtrok. De zilte lucht een zachte bries. alsof je even een was met de natuur. 

Over het verhaal

Anna en Tom zijn 4 jaar samen. Ze hebben beide een druk bestaan. Anna heeft doorgestudeerd voor sociaal hulpverlener. Tom ging werken op de verkoopadministratie van een bedrijf. Bij Anna is alles gepland, behalve haar mooie huwelijksaanzoek waar het boek mee begint. Haar drang naar perfectionisme zorgt er met name voor dat ze met minder geen genoegen neemt. Zo is ze ook coach van een sportteam, op het hoogste niveau, die niet naast de deur zit.  

Anna en Tom hebben het goed voor elkaar, zou je kunnen zeggen, maar daar moeten ze wel veel voor doen. Hard werken en lange uren van huis. Anna wordt ongeduldig als ze niet snel genoeg zwanger raakt, ze trouwen voor de bevalling. Elise wordt geboren, nu is het tijd voor een broertje. Maar in plaats van een roze wolk, komt Anna bij haar 2e zwangerschap op een grijze donkere wolk terecht. 

De elementen

De cover laat een vrolijk tafereel zien. Mooie heldere kleuren, een jong meisje loopt door het gras met een mandje en haar teddybeer. De titel en het thema staan in contrast met de cover. Wel sluit het mooi aan bij het einde.

In een prettige en eenvoudige schrijfstijl leren we Anna kennen. Zij is vrij fanatiek in alles wat ze doet. Net als veel andere moeders stippelt ze graag haar leventje helemaal uit. Een huis, zwanger zijn, trouwen en meisje en een jongen. Dat zou toch perfect zijn? Alles wordt goed beschreven, de vertelperspectief is de 3e persoon. Toch blijft het verhaal in het begin wat op afstand. Het begint met een sprookjesachtige vakantie. Dan vliegen we door een tijdsperiode, waarin ze ook getrouwd is, zo blijkt. Enig jaartal ontbreekt.

Benauwend en hoge doelen stellen

Tijdens het lezen krijg je het bijna benauwd van Anna, ze rent, ze vliegt, alles moet doorgang hebben. De personages Anna en Tom worden goed beschreven, maar hebben weinig diepgang. Ik miste het echte genieten van elkaar en het genieten van de kleine Elise. Het leven van Anna leek alleen te draaien om het plannen en het hoogst haalbare. Ze wordt zelfs ongeduldig als alles niet gaat zoals zij het wenst, dat terwijl er ook vrouwen zijn die helemaal niet zwanger kunnen raken. Die willen graag, maar helaas is het hen niet gegeven. 

Halverwege het boek kantelt het verhaal, als blijkt dat Anna zich niet goed voelt tijdens de 2e zwangerschap. Het blijkt een prenatale depressie. Het hoofdthema van het boek. Auteur Roos beschrijft de hulp voor Anna die zeer te wensen overlaat en ook de woede van Tom die dit niet zomaar laat gebeuren. Gelukkig komt er ook een zonnetje aan de horizon. 

Conclusie

Het is moedig om te schrijven over depressie en burn-out. Alles moet snel en perfect zijn in onze maatschappij, en dit geeft zo zijn gevolgen. We vergeten om te genieten of om de buikriem ietsje losser te laten zijn. Je hoeft namelijk niet perfect te zijn. Zeker niet. Voor velen een wijze les, na het lezen van dit aangrijpende verhaal. 

Waardering 3,5 sterren, geeft een dikke 7! 

Een aangrijpend verhaal, dat zeer vrolijk en uitgebreid begint met een vakantie. Een zeer perfectionistische Anna, die laat zien, met minder geen genoegen te nemen. Ik miste een tijdsaanduiding en sommige gebeurtenissen in de begin-hoofdstukken vlogen voorbij. In begin was er weinig emotie, wat aan het einde helemaal goed kwam. 

Hartelijke groeten,

Annette Overvoorde
Birdy's Boeken